Αν υπάρχει κάτι που το Covid-19 χτύπησε με μεγαλύτερη δύναμη μας η ηθική είναι το σύστημα ?ότι cohabitamos και από την οποία παρέχει το σύνολο του κοινωνικού ιστού της οποίας είμαστε μέρος -με περισσότερη ή λιγότερη ευχαρίστηση – αλλά ένα μέρος, και στο τέλος. Αντιμέτωποι με αυτό, υπάρχουν δύο πιθανές συμπεριφορές: να παραιτηθεί και να παραδώσει σε ό, τι είναι να έρθει ή να προσπαθήσει να αφομοιώσει ό, τι είχε συμβεί (να μας δίνει την πρώτη φορά, και τη φροντίδα που χρειάζονται) και να κινηθεί προς την κατεύθυνση των εναλλακτικών και πιο ενθαρρυντικές.
Αυτή η δεύτερη θέση, για εκείνους που πιστεύουν ότι ένας άλλος τρόπος ζωής(μας), όπου είναι εφικτή, μας βοηθά να σχεδιάσετε στον ορίζοντά μας χιμαιρικό κάποια εγκεφαλικά επεισόδια με τη μορφή της ελπίδας που δεν πρέπει να προσκολλώνται σε, ανάμεσα σε όλους, σχεδιάστε το περίγραμμα της σημαντικότητας ενός νέου κόσμου postpandémico μακριά από τον ιό πιο θανατηφόρα από ό, τι γνωρίζουμε: τον καπιταλισμό.
Η πανδημία έχει τοποθετηθεί στο επίκεντρο δημοφιλές είναι ένα γνωστό πρόβλημα ότι τώρα, με αυτή την κρίση, έχει γίνει ακόμα πιο εμφανής: το σύστημα με το οποίο θα διέπονται στα περισσότερα μέρη του κόσμου, το λεγόμενο νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού, είναι όχι μόνο απείρως άδικη και άνιση, αλλά αυτό δεν είναι βιώσιμο, και να πιστέψουν στη δική τους autoregularización, ακολουθώντας τη λογική των φανταστικών αυτορρύθμισης της αγοράς -η οποία δεν έχει διακυμάνσεις δωρεάν, είναι ότι στη μεταπολεμική περίοδο ήταν που ελέγχονται από τα μέλη, και κατά το παρελθόν 50 χρόνια από την ολιγοπώλια- είναι μια πλάνη για την παγκόσμια κολοσσιαίων διαστάσεων, που μας οδηγεί, σαν πρόβατα μπροστά από το σφαγείο, σε μια κρίση όπως αυτή που βιώνουμε.
Αυτός ο ιός έχει όχι μόνο να θέσει σε σοβαρό κίνδυνο την υγεία του ένα μεγάλο μέρος της ανθρωπότητας, αλλά και του σώματος των κοινωνικών, πολιτικών και οικονομικών σε σταδιακή πτώση από πολύ καιρό πριν και τώρα πεθαίνει για την αδυναμία του να αντιμετωπίσει μια κατάσταση στην οποία οι πυλώνες πάνω στο οποίο κάθεται και από εκείνους που ανώμαλος όλα όσα αγγίζει-φαίνεται να παραδώσει όχι μόνο μια λύση, αλλά μπορεί να επιδεινώσει ήδη υπάρχοντα προβλήματα.
Σε αυτά τα ύψη του δυστοπική ταινία στην οποία ζούμε, το πιο ξέρουμε ότι υπήρχαν πολλές προειδοποιήσεις πριν από την Covid-19 πανδημία απειλή της ιογενούς φύσης που σχετίζονται άμεσα με την υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Τι προβλέπεται σε πολλές εκθέσεις κατά την τελευταία δεκαετία, που ειδοποιήθηκε για την επικείμενη εμφάνιση του ιού των ζωονοσογόνων, δηλαδή, από εκείνους που πηδούν από τα ζώα στον άνθρωπο. Μερικά από αυτά τα έγγραφα αποκαλύπτεται προβλέψεις των ανατριχιαστική ακρίβεια, όπως η έκθεση ‘Παγκόσμιες Τάσεις 2025: A Transformed World’, την οποία υπέβαλε το Συμβούλιο Εθνικών Πληροφοριών (NIC), ένα σώμα εξαρτάται από τη CIA, όπως αποτυπώνονται στο ? Ramonet σε μια δημοσίευση για την Le Monde Diplomatique, επεσήμανε την πιθανή έναρξη της μια αναπνευστική ασθένεια νέου ανθρώπου, ιδιαίτερα μεταδοτικές και ισχυρός για τις οποίες δεν υπάρχουν με την περίπτωση, και ότι θα μπορούσε να γίνει μια παγκόσμια πανδημία’ περιλαμβάνονται και άλλες λεπτομέρειες, όπως, ‘αν υπάρχει μια πανδημία νόσου, είναι πιθανό να συμβεί σε μια περιοχή που χαρακτηρίζεται από υψηλή πυκνότητα του πληθυσμού και την στενή σχέση μεταξύ ανθρώπων και ζώων, όπως και πολλές περιοχές της νότιας Κίνας και τη νοτιοανατολική Ασία, που δεν ρυθμίζονται με τις πρακτικές της αναπαραγωγής των άγριων ζώων, το οποίο θα μπορούσε να επιτρέψει ένας ιός να μεταλλαχθεί και να προκαλέσει μια ζωονόσος δυνητικά πανδημικού…’. Στη συνέχεια, αν υπάρχει μια προφανής απειλή και είχε επανειλημμένα επισημάνει τις κυβερνήσεις και τη διεθνή κοινωνία, ειδικά από την επιστημονική κοινότητα, γιατί δεν καθορίζονται προληπτικά μέτρα; Για δύο λόγους ριζικά διασυνδεδεμένη, το πρώτο είναι ότι αποφάσισαν να επενδύσουν τους πόρους τους σε κάτι που, προς το παρόν, στην εντολή τους ήταν να μην συμβαίνει * ο δεύτερος λόγος είναι αυτός που οδηγεί ακριβώς στην λογική-χαμηλή ισχύ κατά την πρώτη, την κεφαλαιοποίηση και την εμπορική σκέψη εφαρμόζεται σε όλους τους τομείς, συμπεριλαμβανομένης της ζωής σας.
Η επιτυχία στην παγκόσμια επέκταση του μια σκέψη με βάση τη λογική mercantilist ανταποκρίνεται στην επίτευξη πολλών παραγόντων, αλλά υπάρχει μια τριάδα κλειδί συγγραφείς όπως ο Maurizio Lazzarato σημείο: η συγκέντρωση της δύναμης και της παραγωγής (μονοπώλια, ολιγοπώλια) * η χρηματιστικοποίηση της παγκόσμιας οικονομίας και η παγκοσμιοποίηση ως ένας τρόπος για να επιβάλει μια νεο-σαγηνευτική και συστηματικά άνιση.
Για να κατανοήσουμε καλύτερα τις επιπτώσεις που αυτό έχει, σε όλα τα επίπεδα, και της αλληλεπίδρασής της με την τρέχουσα κρίση, αξίζει να σημειωθεί ότι η δημόσια δαπάνη του Κράτους πρόνοιας (όπως το κόστος της υγειονομικής περίθαλψης, των μισθών και των συντάξεων, τώρα ευρετήριο για τη δημοσιονομική ισορροπία, και αυτό με τη σειρά του εξαρτάται από την επίδραση που ασκείται από τα ολιγοπώλια και τα μονοπώλια που-όπως γνωρίζουμε από την εμπειρία από προηγούμενες κρίσεις – δεν έχει ως προτεραιότητα να εξασφαλίσει την κοινωνική ευημερία, ή ακόμα της απασχόλησης και της παραγωγικότητας, εκτός από τη δική τους κερδοφορία. Ως εκ τούτου, η πορεία του Κράτους πρόνοιας, να είναι σε θέση να είναι εγγυημένη, θα πρέπει να προσαρμοστούν (συνήθως προς τα κάτω) για τις ανάγκες των αγορών. Αυτός ο μηχανισμός έχει επιδεινωθεί πολύ, καθώς δεν θα μπορούσε να είναι με άλλο τρόπο, το δημόσιο σύστημα, ειδικά σε ό, τι αφορά το σύστημα υγείας και την ικανότητά του να αντιμετωπίσει καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
Επιπλέον, ενώ από το οικονομικό οικονομία ήταν απονέμονται κάθε χρόνο το μεγαλύτερο μέρος από τα οφέλη για τις επιχειρήσεις, πολλοί εργαζόμενοι στην πραγματική οικονομία, η οποία είναι αφιερωμένη στην παραγωγή υλικών αγαθών και υπηρεσιών που απαιτούνται, όχι μόνο έχουν υποστεί για χρόνια σχεδόν πάγωμα των μισθών και μια σταθερή δουλειά με την αβεβαιότητα, αλλά και τη σημασία που ως κοινωνία έχουμε δώσει σε αυτές τις προσπάθειες, έχει σταθερά πτωτική. Κατά ειρωνικό τρόπο, σε αυτή την κρίση, έχουμε δει πόσες από αυτές τις θέσεις εργασίας είναι τόσο θεμελιώδη που έχουν ορισθεί ως ουσιωδών και εκείνων που εκτελούν, μαζί με το ιατρικό προσωπικό που διακινδυνεύουν την υγεία τους, ενώ άλλοι κατέφυγαν από την εξάπλωση στα σπίτια μας.
Αν αυτή η κρίση κοινωνικο-υγεία, το οποίο εξυπηρετεί σε κάτι το θετικό είναι ότι μπορούμε συλλογικά να σταματήσει να προβληματιστούν σχετικά με μια σειρά από πιεστικά ζητήματα όπως τι είναι οι κοινωνικές και οικονομικές δραστηριότητες, πιο σημαντικό, τι πρέπει να είναι ο ρόλος του κράτους σε ένα τέτοιο σενάριο, τι θα είναι ο σκοπός μας και την ευθύνη για τον κόσμο στον οποίο ζούμε, τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις και την κοινωνική ότι ο τρόπος ζωής μας συνδέονται με αυτό, και, πάνω απ ‘ όλα, πώς μπορούμε να τα διαθέσει, μία φορά και για όλα, το αρπακτικό παγκόσμιο μοντέλο της ‘ανάπτυξης και της ανάπτυξης’.
Ένα μοντέλο για την υποστήριξη, μεταξύ άλλων, λεηλάτησαν άγρια φύση και τη βιοποικιλότητα, η οποία μας φέρνει κάθε μέρα και πιο πολύ στην καταστροφή του κλίματος και την οικολογική και δημιουργεί τρομερή επιπτώσεων και των περιβαλλοντικών ανισορροπιών και κοινωνικών, όπως αυτό πανδημίας * δημιουργεί μια ψευδή διχοτομία μεταξύ της υγείας και της οικονομικής ανάπτυξης * πατήστε και επιδεινώνεται σταδιακά και στο δημόσιο τομέα, όπως είναι τα βασικά για την υγεία, την εκπαίδευση ή την επιστήμη, ευνοεί την εργασιακή ανασφάλεια της εργασίας και η αύξηση της ανεργίας * προωθεί την ισοβαρή και απλήρωτους τους τομείς των θεμελιωδών εργασίας, το οποίο με τη σειρά του, οδήγησε σε μια βαθιά κρίση της φροντίδας στην οποία είμαστε βυθισμένοι… και μια μακρά κλπ.
Μπορούμενα μιλάει και να ενεργεί σε όρους που σχετίζονται με την αναζήτηση για μια σταθερή οικονομική ανάπτυξη με κάθε κόστος, δεν μπορούμε να συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι το μόνο που μπορεί να φανταστεί κανείς και την πιθανή προέρχεται από το χέρι του όρου ‘ανάπτυξη’ αν αυτή η εξέλιξη σημαίνει να διαιωνίσει ένα μηχανισμό που βασίζεται σε συνέχιση της ανάπτυξης της οικονομίας σε βάρος του πλανήτη και των ανθρώπων που την κατοικούν.
Η σημερινή κρίση είναι και κρίση πολιτισμού και ιδεολογικές αξίες και προτεραιότητες. Αλλά είναι επίσης μια ευκαιρία για την προώθηση ακριβώς μερικές από τις πιο θετικές τιμές λανθάνουσα στην ανθρωπότητα, όπως η αλληλεγγύη ή την αμοιβαία φροντίδα, το κλειδί για το μετασχηματισμό που χρειαζόμαστε. Αυτή η αστάθεια στην οποία κινούμαστε μπορεί να είναι ακριβώς αυτό που θα ανοίξει το δρόμο προς την σωστή κατεύθυνση. Όπως λοιπόν ανακοινώνοντας την φιλόσοφος Byung-Chul Han: ‘Ο ιός δεν θα λήξει στις καπιταλισμού. […] Είμαστε εμείς, ως άνθρωποι προικισμένοι με λογική, που πρέπει να το ξανασκεφτούμε και να περιορίσει ριζικά τον καπιταλισμό καταστροφική’.
Προτρέπει να γίνουν τα έργα που υποστηρίζουν και ενισχύουν την κοινωνία μας προς την ισότητα, η χρηστή διακυβέρνηση, την κοινωνική και οικολογική μετάβαση, ακόμη και προς degrowth και την επίλυση της κλιματικής κρίσης, προς μια νέα σχέση σεβασμού και της ενσυναίσθησης με τη φύση και όλα τα όντα που συνυπάρχουν σε αυτό τον πλανήτη. Για να το κάνετε αυτό, θα πρέπει στρατηγικές που δείχνουν προς πολλές κατευθύνσεις, αλλά κάτω από μια κοινή προοπτική. Εκτός από την πίεση στις δημόσιες αρχές, επίσης μπορούμε και πρέπει να ενεργήσουμε από τα κάτω, από τη δράση των πολιτών, προσπαθεί να δημιουργήσει συνέργειες μεταξύ της κοινωνίας των πολιτών και των κυβερνήσεων. Σε αυτό το πλαίσιο, υπάρχουν πολλές πιθανές πρωτοβουλίες όπως η δικτύωση των συλλογικών στις γειτονιές και τις κοινότητες όπου ζούμε και να συμμετάσχουν σε κοινωνικές αιτίες και τα περιβαλλοντικά θέματα μέσω του εθελοντισμού.
Πηγές:
Ramonet, I., 22 APR 2020. ;Η Πανδημία Και Το Παγκόσμιο Σύστημα. Le monde Diplomatique.
Σουάρες, L. * Asuncion, M.; Ριβέρα, L., και άλλοι. (Το 2020). Η απώλεια της φύσης και πανδημίες. Ένα υγιή πλανήτη για την υγεία της ανθρωπότητας. Το WWF Ισπανίας.
